Respect
Voor de docenten in het primair onderwijs die dag in dag uit met een groep stuiterballetjes optrekken en ze helpen de verplichte kunstjes binnen ons onderwijsstelsel aan te leren. In deze zin zit veel respect voor de docenten, maar veel minder voor ons onderwijsstelsel.
Maar waar komt deze uiting, uitbarsting van respect vandaan? Vandaag vierden we alvast de verjaardag van onze kleindochter die midden in de zomervakantie jarig is. Ik ben dat zelf ook en heb het nooit jammer gevonden dat ik de collectieve festiviteiten rondom mijn geboortedag moest missen. Zij verheugde zich echter zeer op deze dag, met alle spanningen vooraf en tijdens die daar kennelijk bij horen. Dat is op zich al voer voor discussie, maar niet nu.
Er was een wel doordacht programma bedacht met drie groepen en drie activiteiten, mooi weer,
genoeg ruimte, water en groen, kortom ideale randvoorwaarden voor een geslaagd partijtje. Alle uitdagingen en voorwerpen in de tuin gaven voldoende ruimte en vertier om ongeleid en vol overgave aan de slag te gaan. Niets leuker dan volwassenen met een waterpistooltje nat te spuiten. Vooral als ze het spel meespelen. Uiteraard moesten de kinderen wel even geholpen worden om het waterpistooltje te vullen, want dat vergt enige oefening en kennis. Kijk zie je die belletjes? Je moet het pistooltje een beetje scheef houden, dan kan het water er in en de lucht er uit. Zie je die belletjes? Kinderen leren snel en hebben je dus al snel niet meer nodig. Wel om te spelen natuurlijk.
Hoe anders ziet het gestructureerde programma er uit. Hoe krijg je ze stil en bij elkaar zodat je wat uit kan leggen, ze indelen, etc.? Hoe houd je ze vervolgens ‘bij de les’? Tja, die jongens willen geen kroontjes versieren. Hoe komen ze daar nou weer bij? Dus suggereer ik dat ze ook hun waterpistooltje kunnen versieren. Dat werkt, …. even. Daarna gaan de mannen toch maar door met ‘schieten’ en andere waterspelletjes die de omgeving in de aanbieding heeft. De spanningsboog is, passend bij de leeftijd, zeer beperkt. Sommigen zijn echt toe aan groep 2, anderen wat minder zou ik zeggen. Wel goed en leerzaam om ze zo bij elkaar te zien. Wat een verschillen en wat is die diversiteit leuk, …. voor mij, als opa zeker maar ook als docent? Ik denk het wel, al is het niet eenvoudig ze ‘op maat’ te bedienen.
Kortom, een diepe buiging en pet af, mocht ik die hebben, voor de vele docenten die ze door de dag(en) en lesstof loodsen binnen de regels die gelden en die leiden tot een min of meer gewaardeerde overstap naar het VO. Toch hoop ik dat deze professionals het lef hebben om op te staan voor hun beroep, zelf hun standaarden van vakman(?)schap formuleren en elkaar de maat nemen. Dat ze formuleren wat ze nodig hebben om de jullie (de kinderen) te begeleiden bij het behoud van een onderzoekende geest, de vrijheid om te denken wat je wil, te ontwikkelen waar je goed in bent, trots te zijn op wat je bedenkt en maakt, het opzoeken van je grenzen, te leren van de wereld en elkaar.
